Quantcast
tips borderline

Borderline

Inhoud

Wat is Borderline?

Borderline is een persoonlijkheidsstoornis. Een persoonlijkheidsstoornis valt onder de psychische aandoeningen.
Mensen met borderline zitten op de grens van realiteitsverlies; de ene keer verliezen ze wel de realiteit uit het oog, waardoor ze geen verantwoordelijkheid kunnen nemen voor hun gedrag. De andere keer hebben ze wel goed realiteitsbesef, zo beseffen zij goed wat voor gevolgen hun daden hebben.

Veel jongeren worden met borderline gediagnosticeerd. Dat komt omdat in de adolescentie (de overgang naar het volwassen worden) samen gaat met instabiliteit in denken, voelen en handelen. Dit komt omdat zij weinig vertrouwen hebben. Hierdoor hebben ze een laag zelfbeeld. Ook hun stemmingen worden daardoor beïnvloed: de ene keer zijn ze vrolijk en de andere keer heel chagrijnig.

Jongeren met borderline zijn erg gevoelig voor emotionele prikkels en stressvolle ervaringen. Ze reageren hier heel heftig en soms wat te extreem op. Ze worden bijvoorbeeld overdreven boos of verdrietig. Vaak reageren ze ook impulsief.

Drie niveaus van functioneren

Er zijn drie niveaus waarop iemand met borderline kan functioneren:

  • Eerste niveau: De jongere heeft meestal één bepaald persoon die hij idealiseert. De jongere is meestal depressief, omdat hij het gevoel heeft niet genoeg te krijgen van die persoon (bijv. aandacht), aan de andere kant is hij bang om te veel eisen te stellen en daardoor deze persoon te verliezen.
  • Tweede niveau: De jongere is vooral teleurgesteld over de persoon die hij idealiseert. Hierdoor reageert hij met agressie. De jongere gaat manipuleren om de persoon vast te houden, bijvoorbeeld met zelfmoordpogingen.
  • Derde niveau: Op dit niveau voelt de jongere niet langer een band met de persoon die hij idealiseert. De jongere gaat zich dan vaak impulsief gedragen. Je kan dan denken aan drugs- en alcoholmisbruik. De jongere gaat in een soort van fantasiewereld leven om de pijn draaglijk te maken. Ook komt het wel voor dat de jongere zichzelf gaat snijden of krassen (automutilatie) om de innerlijke pijn niet meer te voelen. Ten slotte kan de jongere in paniektoestanden belanden. Vaak belandt de jongere dan in een psychiatrische instelling.

De belangrijkste kenmerken van Borderline PersoonlijkheidsStoornis (BPS)

De belangrijkste kenmerken van Borderline zijn de abrupte veranderingen in gevoelens, stemmingen, relaties, zelfbeeld en gedrag.

Jongeren die last hebben van meerdere van de onderstaande verschijnselen, kunnen borderline hebben.
De diagnose borderline kan vaak niet vroeg gesteld worden, omdat hersenen in de puberteit nog erg veranderen. Wel kun je bepaalde signalen herkennen en kenmerken zien die eventueel tot borderline kunnen leiden.

Borderline Persoonlijkheidsstoornis
Borderline Persoonlijkheidsstoornis Kenmerken (bron: Barends Psychology)

Impulsiviteit

De impulsiviteit van een borderliner kan je herkennen aan het halsoverkop storten in een nieuwe relatie, of dat plotseling veranderen van baan. Dit zonder goed na te denken over de gevolgen van zo’n beslissing.
Verder kan de borderliner geen maat houden. Zo geeft hij bijvoorbeeld veel geld uit of gebruikt veel alcohol. Ook gebeurt het wel dat er eetstoornissen ontstaan of dat de jongere veel woede uitbarstingen heeft.

Stemmingswisselingen

Een borderliner heeft last van snelle stemmingswisselingen. Zo kan de stemming snel omslaan van verdrietig naar intense blijdschap, of andersom.
Een borderliner reageert overgevoelig op gebeurtenissen en uitspraken. Ze hebben ook moeite om hun emoties te beheersen. Er is sprake van intense, ongecontroleerde en misplaatste woede en vijandigheid.

Zwart-wit denken

Een borderliner kan alleen denken in ‘of-of’. Het is goed of slecht, mooi of lelijk, alles of niets en niks ertussenin. Er bestaan geen zogenaamde ‘grijstinten’.
De mening over één en dezelfde persoon kan zomaar omslaan van het ene op het andere moment.

Verlatingsangst

Een borderliner heeft graag intieme relaties, maar is daar aan de andere kant ook bang voor. Omdat ze zo bang zijn om in de steek gelaten te worden, stellen ze de mensen in hun omgeving voortdurend op de proef. Ze willen op die manier testen wanneer iemand hen in de steek laat.
Veel opmerkingen vatten ze op als een persoonlijke afwijzing, ze interpreteren uitspraken vaak verkeerd, te negatief.

Borderliners maken gemakkelijk contact, maar aan de relatie stellen ze te hoge eisen. Eigenlijk kan niemand daaraan voldoen. Daardoor zijn hun relaties vaak heftig, maar kort.

Vaak hebben borderliners het idee onrechtvaardig behandeld te zijn, ze neigen om te externaliseren (oorzaken worden buiten zichzelf gelegd) en te projecteren (niet geaccepteerde gevoelens en gedachten worden aan een ander toe geschreven).

Automutilatie

Opzettelijke zelfverwonding komt veel voor onder borderliners. Ze krassen zichzelf met scherpe voorwerpen. Ook hebben ze vaak gedachten over zelfmoord.

Identiteitsprobleem

Borderliners hebben over het algemeen weinig zelfvertrouwen en een laag, negatief zelfbeeld. Ze zijn heel gevoelig voor opmerkingen die gemaakt worden, ze vatten het vaak op als kritiek.
Ze weten niet goed wat ze met hun leven willen, wat ze willen studeren of waar ze aan zullen beginnen. Iets nieuws aanpakken zal niet snel gebeuren.

Onzeker over zichzelf, seksuele identiteit, beroepskeuze, vrienden etc. Ze hebben de neiging om te zijn, wat ze denken dat anderen willen dat ze zijn.

Dissociatieve verschijnselen

Er zijn momenten waarop een borderliner even het gevoel heeft ‘er niet meer te zijn’. Het ervaart vervreemding van wat er om hem heen gebeurt. Het geeft een beangstigend gevoel van innerlijke leegte. Ze weten soms even niet meer wat ze hebben gedaan of hoe ze ergens zijn gekomen.

Psychotische verschijnselen

Borderliners kunnen last krijgen van psychotische verschijnselen. Ze kunnen bijvoorbeeld opeens stemmen horen, in de war raken of achterdochtig zijn. Dit kan enkele uren of soms zelfs dagen duren. Daarna raken ze weer uit hun psychose.

Oorzaken borderline

Er zijn drie soorten oorzaken voor de borderline persoonlijkheidsstoornis.

Geen genetische oorzaak

Uit onderzoek is gebleken dat er geen genetische oorzaak is voor de borderline persoonlijkheidsstoornis. Maar het is wel zo dat bepaalde persoonlijkheidskenmerken en temperament wel aangeboren zijn. Maar dit hoeft niet iets te maken te hebben met borderline.

Biopsychosociaal model

Dit model gaat ervan uit dat persoonlijkheidskenmerken die aangeboren zijn beïnvloed worden door de omgeving en andersom. Zo kunnen karaktertrekken door de omgeving extra tot uiting komen. Wanneer er extreme omstandigheden plaatsvinden tijdens belangrijke ontwikkelingsfasen van het kind, kan dit zorgen voor een persoonlijkheidsstoornis. Psychologische en sociale invloeden versterken de problemen die de borderliner heeft.

Leertheoretische invalshoek

Borderliners hebben moeite om hun emoties te reguleren. Dit zou deels aangeboren zijn, maar het komt deel ook doordat ze het niet goed geleerd hebben. Zo zouden de ouders van deze jongeren geen negatieve emoties van hun kind kunnen verdragen, waardoor de jongere niet leert hoe het met deze emoties om moet gaan. De jongere krijgt alleen een reactie van de ouder als het extreem heftig reageert. Zo leert de jongere dus dat het extreem heftig moet reageren.
Deze jongeren leren dat hun gevoelsleven en hun daden er niet toe doen, waardoor ze ook vatbaarder zijn voor (seksuele) mishandeling. Ze zullen namelijk niet snel hulp gaan zoeken.

Criteria Borderline

Volgens de DSM-IV zijn de volgende criteria bepalend voor de diagnose Borderline.

Een diepgaand patroon van instabiliteit in intermenselijke relaties, zelfbeeld en affecten en van duidelijke impulsiviteit, beginnend in vroege volwassenheid en tot uiting komend in diverse situaties zoals blijkt uit vijf (of meer) van de volgende:

  • Krampachtig proberen te voorkomen om feitelijk of vermeend in de steek gelaten te worden.
    N.B.: Reken hier niet het suïcidale of automutilerend gedrag toe, aangegeven in criterium 5.
  • Een patroon van instabiele en intense intermenselijke relaties gekenmerkt door wisselingen tussen overmatig idealiseren en kleineren.
  • Identiteitsstoornis: duidelijk en aanhoudend instabiel zelfbeeld of zelfgevoel.
  • Impulsiviteit op ten minste twee gebieden die in potentie betrokkene zelf kunnen schaden (bijvoorbeeld geld verkwisten, seks, misbruik van middelen, roekeloos autorijden, vreetbuien).
    N.B.: Reken hier niet het suïcidale of automutilerend gedrag toe, aangegeven in criterium 5.
  • Recidiverende suïcidale gedragingen, gestes of dreigingen of automutilatie.
  • Affectlabiliteit als gevolg van duidelijke reactiviteit van de stemming (bijvoorbeeld periodes van intense somberheid, prikkelbaarheid of angst, meestal enkele uren durend en slechts zelden langer dan een paar dagen).
  • Chronisch gevoel van leegte.
  • Inadequate, intense woede of moeite kwaadheid te beheersen (b.v. frequente driftbuien, aanhoudende woede of herhaaldelijk vechtpartijen).
  • Voorbijgaande, aan stress gebonden paranoïde ideeën of ernstige dissociatieve verschijnselen.

Behandelingsvormen Borderline

Er zijn verschillende vormen van behandeling mogelijk bij de borderline persoonlijkheidsstoornis.

Gedragstherapie

Tijdens de therapie leert de borderliner om oplossingen te vinden voor de extreme tegenstellingen in emoties en gevoelens. Verder is het doel dat de borderliner minder destructief gedrag vertoont (zelfverwonding) en minder denkt aan zelfdoding.
Daarnaast is de omgeving ook belangrijk; het kan de borderliner extra kwetsbaar maken. Daarom wordt er veel aandacht besteed aan het zelfvertrouwen van de borderliner. De borderliner leert de eigen emoties kennen en begrijpen en leert ook om goede oplossingen te vinden.

De gedragstherapie kan ook in groepen gegeven worden. Dan ligt de nadruk op de sociale en emotieregulatievaardigheden. De borderliner leert om op een goede manier met anderen om te gaan en dan met name als er sprake is van bijvoorbeeld een ruzie.

Combinatie psychoanalytische therapie en cognitieve gedragsinterventies

De therapeut geeft de borderliner instructies hoe het zich moet gedragen en doet deze ook voor. Zo kan de borderliner zien hoe het ook kan.
Samen wordt er geoefend. De therapeut lokt bepaalde situaties uit en begeleidt de borderliner in hoe het zich het beste kan gedragen. Dit gebeurt in stappen: de uitbarsting vroegtijdig stoppen, acties uitstellen, eerst kijken en luisteren en tot slot planmatig te werk gaan.

Individuele psychodynamische psychotherapie

Deze vorm van therapie gaat ervan uit dat de borderliner op een bepaalde manier reageert door een combinatie van verlatingsangst en depressie.
Voor de borderliner is de depressie onverdraaglijk en reageert daarom extreem emotioneel. In de therapie wordt dit gedrag ingedamd door grenzen te stellen en de borderliner te leren begrijpen van dingen die om hem heen gebeuren. Wanneer dit gedrag eenmaal weg is, heeft de depressie ruimte waardoor deze verwerkt kan worden.

Vaak bestaat de behandeling alleen maar uit de borderliner met beide benen op de grond te zetten en uitleggen hoe de realiteit in elkaar zit. De fantasieën van de borderliner worden uitgebreid besproken. Er moet goed en concreet geantwoord worden op vragen van de borderliner, anders raakt hij alleen maar meer in de war.

Gezinstherapie

Soms hebben jongeren met borderline ouders die niet betrokken zijn, worden ze verwaarloosd of mishandeld. Dit is dan de oorzaak van de stoornis bij de jongere. In dit geval wordt gezinstherapie aanbevolen.

Het is heel belangrijk dat de ouders de problemen onder ogen willen zien. Wanneer dat niet gebeurt zal de behandeling niet slagen.
Als er sprake is van erge afwijzing door de ouders, zullen zij het moeilijk vinden om veranderingen in het gedrag van hun kind te aanvaarden. Ze onderkennen het probleem niet: het ligt aan hun kind en daar moet het probleem ook blijven.
Daarom moeten de ouders ook begeleid worden in het onderkennen van het probleem en hun schuldgevoel.

Medicatie

Geen een vorm van medicatie kan de stoornis verhelpen. Bovendien hebben medicijnen meestal vervelende bijwerkingen: het gedrag is dan opeens de schuld van het medicijn en niet van de borderliner zelf. Zo leert de borderliner nooit verantwoordelijkheid te nemen voor zijn eigen gedrag.

Opname

Soms is het gedrag van de borderliner zo extreem dat er overgegaan moet worden tot opname.
Doordat de borderliner van huis is kan hij experimenteren hoe het is zonder de ouders om zich heen. Door de strakke structuur kan het gedrag ‘normaler’ gemaakt worden en kan van daaruit een behandeling gestart worden. Er wordt gewerkt met verschillende therapievormen, namelijk creatieve-, bewegings- en muziektherapie. Vaak komen dan ook nieuwe kwaliteiten van de borderliner naar voren wat weer gebruikt kan worden voor de ontwikkeling van zijn zelfvertrouwen.
In de praktijk blijkt dat borderliners de moeilijkste patiënten zijn in de psychiatrische klinieken.

Tips en praktische aanpak Borderline

Tips en praktische aanpak voor ouders met een kind met Borderline

Praktische aanpak

  • De borderliner moet er telkens op gewezen worden dat als iets fout gaat dat niet meteen het einde van de wereld betekent.
  • Confronteer de borderliner met het feit dat het niet alle aandacht van de begeleider of ouder kan krijgen. Iedereen heeft recht op zijn beetje aandacht en dat betekent niet dat hij wordt laten vallen.
  • Leer de borderliner om op een goede manier om te gaan met zijn emoties. Zo kunnen situaties stap voor stap bekeken worden en op die manier ook andere reacties op die situaties.
  • Werk aan het zelfvertrouwen. De borderliner moet leren accepteren dat niemand perfect is, ook hij niet. Iedereen maakt fouten en dat is niet erg.
  • Stel duidelijke grenzen en biedt structuur als dat nodig is bij wisselende stemmingen of impulsief gedrag.
  • Leer de borderliner hoe je kan reageren als je boos of kwaad bent.
  • Leer de borderliner om met interne conflicten om te gaan.
  • Laat de borderliner nooit vallen, doorzie dat het de angst is die ervoor zorgt dat hij op zo’n manier reageert op je en er een afwijzing uit probeert te persen.

Tips voor ouders met een kind met het borderline persoonlijkheidsstoornis

  • Er moeten duidelijke afspraken gemaakt worden met je kind. Geef vooral je grenzen aan met betrekking tot woedeaanvallen en zelfbeschadiging.
  • Vertel duidelijk aan je kind met welke problemen het bij je terecht kan en bij welke andere personen. Dat geeft structuur en rust.
  • Zorg ervoor dat je niet zelf therapeut wordt! Blijf ouder.
  • Toon begrip naar je kind toe. Sympathie en steun zijn het belangrijkste. Je kan beter geen adviezen en tips geven.
  • Wil je dat de relatie met je kind goed blijft, zorg er dan voor dat je ook aan jezelf blijft denken. Besteed voldoende aandacht aan je vrienden en hobby’s.
  • Je kind heeft een betrouwbaar persoon nodig, houd je daarom aan gemaakte afspraken en grenzen.
  • Maak samen met de behandelaar van je kind een plan voor crisissituaties. Daarin staat hoe er gehandeld moet worden. Hier kan je dan altijd op terug vallen.
  • Hoe meer kennis je hebt over de stoornis, hoe beter je je kind kunt begrijpen. Zoek daarom informatie in de bibliotheek, de boekhandel of internet over borderline.
  • Het is logisch als het je zelf ook wel eens te veel wordt. Zoek dan zelf steun in je naaste omgeving of bij een instelling.

48 gedachten over “Borderline”

  1. Hallo ,
    mijn dochter van nu 15 , is onder behandeling bij ggz voor ernstig bedreigde persoonlijkheids stoornis.
    Borderline mag nog niet gediagnosticeerd worden.
    Maar wat in juni begon met een beetje “diëten ” liep even anders.

    We ontdekte dat ze haar eten uit braakte, extreem bezig was met eten , sport . Na enkele bezoekjes aan huisarts verwees deze ons door naar kinderpsycholoog , want huisarts vreesde voor eetstoornis als we niets deden. Dit wilde dochter lief niet , maar stemde in om te bewijzen dat ze niet “gek” was. De afspraak was 5 september, 2 september ontdekte ik dat ze zichzelf sneed , 4 september vertelde ze me dat ze eigenlijk helemaal niet wil leven.

    Het bezoek aan psycholoog liep anders dan verwacht. Hij stuurde ons door naar GGZ zijn vermoeden, emotie regulatie problemen.
    Ik ben gaan zoeken op Internet en ben me rot geschrokken. 14 september liep ze langs het spoor niet meer te bereiken. Ze wilde onder de teint of in de trein . Weg van alles.
    Ze was kapot. 17 september de eerste opname in crisis. Deze heeft drie weken geduurd. Eenmaal thuis was het moeilijk school en dagelijks leven weer op te pakken. En daarnaast een flink pakket aan behandeling ambulante begeleiding, systeem therapie en individuele therapie. Het behandelplan zou worden DGT j , deeltijd behandeling.

    School lukte ook niet meer. In januari overgegaan naar VSO. In februari weer een opname omdat het haar te veel werd , automutileren, doodeng, stemmen horen. Deze opname weer drie weken. Bij thuiskomst komst draad weer proberen oo te pakken, helaas 1 april is ze weg gelopen van huis. Na veel acties van ons ,ggz , politie s ‘avonds weer gevonden. Wederom een opname tot 27 mei. Na veel gedoe is ze weer naar huis gekomen. Maar wilde niet meer naar haar vader. We zijn gescheiden en om het weekend en elke woensdag waren de omgangs afspraken. Dit toegestaan met voorwaarde dat ze zelf brief schreef aan kinderrechter.

    3 juni was het weer mis , haar eerste OD. Weer een nacht op de crisis opname. 23 juni afspraak bij kinderrechter i.v.m. omgangsregeling, ze liep weg. Is s ‘avonds zelf weer terug gekomen. 13 juli tweede OD, deze keer echt kantje boord. 18 oktober wederom weg gelopen, met veel zoekacties met Politie, Ggz en bekenden weer gevonden. Opname van 6 weken. In deze zes weken wordt ze misbruikt, blijkt niet eerste keer te zijn. Twee maal ju door twee verschillende jongens. Dochter wil dit weg stoppen, maar zie haar aftakelen. Inmiddels aanvraag via CJG weg voor opname in leef groep. Er is gezonde afstand nodig.
    Wachttijd is 8 maanden.

    In december weer slechte dagen , behandelingen DGT lukken niet. Pimpaperon wordt verhoogd naar 140 mg per dag zondig. Dit naast de methylfenidaat, fluoxetine,melatonnen, circadin,
    Voorstel om FACT team in te schakelen , na intake blijkt dat ze niets kunnen betekenen .
    nu gaan we MBT proberen. Intake 25 jan.

    Maar ondertussen lijken we maar wat aan te rommelen samen. Mijn dochter en ik. School lukt haar bijna niet meer. Ik ben ziek gemeld.
    Maar nu is het me te veel. Zou graag in contact komen met ouders die dit herkennen?
    Hoe gaan die er mee om. De angst , de zorgen , het loslaten, maar toch vinger aan de pols houden. Zou het fijn vinden hier erkenning en herkenning in te vinden.

    1. Beste Mirella,

      Wij zitten in bijna het zelfde bootje en wat een hel is het. Onze dochter is ook 15 jaar.
      Een jaar geleden dachten wij dat ze een eetstoornis aan het ontwikkelen was maar het bleek een bij probleem van een bedreigde persoonlijkheid ontwikkeling met Emotie regulatie problemen, bij volwassenen noemen ze dit borderline. Ook een persoonlijkheidstest wees borderline achtige kenmerken aan.
      Zij is op de basisschool erg gepest en dit trauma in combi met haar karakter en het feit dat het een zeer gevoelig meisje is (wat vaak het geval is) hebben haar gebracht tot waar ze nu is. Ze gaat sinds 2 maanden niet meer naar school en ze had therapie maar die sloeg totaal niet aan, want die was niet speciaal voor dit probleem.

      Zij kan nu gaan starten bij DGT-J bascule, maar we hopen ook nog dat ze misschien geholpen kan worden met Schema therapie via de 4 sprong in Amsterdam.
      Deze therapie laat waanzinnig resultaat zien bij borderliners. De 4 sprong heeft ook voor de ernstige gevallen in de jeugd een optie om in Halsteren 5 dagen intern te gaan per week. De weekenden zijn de jongeren thuis. 50 procent geneest totaal van hun borderline problemen en 25% geeft aan zich heel veel beter te voelen. Je moet de therapie wel lang volgen, maar na 1 jaar zijn de resultaten al super goed. Alleen als een kind niet geholpen wil worden dan loopt alles vast.

      Wij zitten nu in een stabilisatie periode met onze dochter. Ze moet eerst rustig worden. Weinig uitbarstingen hebben, dus weinig stimulatie om haar heen, want wij willen crisis opname kost wat het kost voorkomen. Het is in allerlei rapporten aangetoond dat opname en van huis weg gaan voor iemand met een persoonlijkheid stoornis het ergste is wat hun kan overkomen en ze worden er echt alleen maar slechter van.
      Het is ook zo erg om te zien dat de GGZ in Nederland nog volop deze kinderen opnemen voor 2 weken of langer. Dit is echt voor een borderliner verschrikkelijk, want het bevestigd dat ze verlaten worden. Wij hebben nu een psychiatrisch verpleegkundige die 3 x per week aan huis komt om haar te ondersteunen met haar problemen waar ze tegenaan loopt en zijn in afwachting waar we gaan starten. DGT bij Bascule of Schema therapie bij de 4 sprong. Mijn man is gestopt met werken en ik ben ook volledig thuis. We vechten als leeuwen voor ons kind, maar de GGZ instelling maken geen haast. Er zijn geen wachttijden voor de therapie die wij graag voor ons kind willen, maar voordat we een intake gesprek hadden waren we al 3 weken verder en we hebben al 6 maanden gewacht bij de eerste GGZ om daar te starten alleen was dat maar 1 uurtje CGT per week wat helemaal niet helpt bij dit probleem. En nu maar wachten totdat er iets gaat beginnen. mocht je vragen hebben aan ons dan heb je ons mail adres.

      groet Merel

      1. Hallo Merel, ik las jouw verhaal over jouw dochter. Hoe is het jullie vergaan met de therapie? Gaat het nu beter met haar?

      2. Hallo Merel, hoe gaat het nu bij jou? Ik zit nu in deze probleem, mijn dochter is 15. Ze is ook borderlijner. Ik wordt erg blij als ik meer informatie van jou kan krijgen.

        1. ik heb zelf borderliner. ben er helaas net achter gekomen. wat ik heel veel merk is. ik wil het wel maar het lukt niet. en ben erg onzeker. veel liefde veel vergeving veel luchtigheid maar ook het beeld schetsen dat heel veel mensen hier last van hebben. en dat je hierdoor betekenis gaat voldoen.

          in mijn hoofd maak ik dan een mooi plan of hoe het gaat zijn. of juist een negatief beeld hoe het gaat zijn. het hele ding is je mag er zijn. er is geen fout of slecht. je bent niet raar. en zeg vooral je hoeft het nooit alleen te doen. nu niet en heel je leven niet zullen er altijd mensen zijn. door hoog perfectionisme het ideale beeld scheppen. en dan maar niet beginnen. en daardoor maar weer terug vluchten in je hoofd. lichaamswerk helpt mij enorm! en bewuswording gedachten. geen 1 negatieve gedachten over mijezelf probeer ik binnen te laten. en het is ook oke om niet altijd iets te voelen. 🙂 en als ik merk dat ik teveel gedachtens heb dan ga ik weer even op de yoga mat! maar ik heb nu een soort pyschotische fase gehad. met sertraline hielp mij. en ik geloof dat we onze zielen altijd verbonden zijn met onze families en dat ook na dit leven we naar de hemel mogen met ze alle en dan weer lekker opnieuw weer een leven hebben. en ik geloof ook hoe moeilijker het nu is hoe makkelijker het gaat worden. 🙂 dus het zondagskindje miss krijg ik dat later wel of miss in mijn volgend leven. wie weet ^^

    2. Dit is een bericht uit 2016. Ik ben heel benieuwd hoe het nu gaat. Misschien handig een app groep te starten of een besloten FB groep. Mijn dochter, 15, adhd, borderline, oov school, curium, kespercollege

    3. Hoi, heftig joh. Al die medicijnen word ze niet beter van. Bel naar de Hoop in Dordrecht, is een goede instelling. Heb daar zelf een opname gehad, ontzettend lieve mensen.

      Sterkte hoor!

  2.  niemand mij te kunnen vertellen wat er “mis” met mij is,in het kort zit het zo:-depresieve klachten-piekeren- durf niet met mensen te praten/ heb geen goede sociale vaardighedenwordt vaak verkeerd begrepen en begrijp ook andere vaak verkeerd.Ik klap dicht waneer mensen “onverwachts” tegen me beginnen te praten(bijvoorbeeld op straat)- vind het niet altijd fijn om mensen om mij heen te hebben(sluit me dan af voor contact)-woede niet onder controle kunnen houden- kan niet tegen veranderingen dan raak ik compleet van slag-chaotisch-automutilatie-angst om verlaten te worden-zwart wit denken- in eigen wereldje zitten- dwangmatige handelingen

    1. Beste Manon,

      Is allemaal heel herkenbaar en het zal zeker helpen om hier met iemand over te praten. Dit kan zowel een vertrouwenspersoon in je directe omgeving zijn of misschien een behandelaar bij je in de buurt.

      Wij zijn momenteel bezig met een overzicht van alle behandelaars toe te voegen aan onze website, deze zal binnenkort beschikbaar zijn.

  3. Mijn dochter is vijftien, ik ben gescheiden. Vorig jaar november zijn de problemen begonnen, gedragsproblemen. Ze kwam met verhalen/problemen, ze werd een week in crisis opgenomen, omdat ik als mama niet meeging in haar verhaal aangezien ze loog en haar gedrag was aantrekken, afstoten.
    Daarna is ze overgaan in een jongereninstelling voor twee maanden, intussen verlengd en heeft ondertussen al talloze gesprekken met verschillende therapeuten gehad.
    Twee zelfmoordpogingen, krassen op polsen en achter op de rug. Ik als mama ben al sinds november bezig met gesprekken met begeleiders om de band te verbeteren.
    Nu moet ze weer in kliniek voor observatie 8 weken psychiatrie.

    Ik weet niet wat ik misdoe als mama, ik zit er volledig door van de talloze gesprekken over mij en mijn verleden, nu gaat ze voorlopig in het weekend naar haar tante, ik ben echt op, ik wil geen gesprekken meer ze eist volledig alles van mij, mijn relatie en werk staan onder spanning, wat moet ik?
    Iemand raad ?

    1. Het is heel logisch dat het je allemaal zelf ook wel eens te veel wordt. Er is niets moeilijker dan het omgaan met psychische problemen bij je eigen kinderen.
      Daar komt bij dat een aantal kinderen met Borderline een sterke nijging hebben om in het verleden te leven of het verleden op te rakelen en dan met name negatieve ervaringen, waarbij vaak verwijtend naar de ouders wordt gereageerd.

      Zoek hulp voor jezelf in je naaste omgeving, want het laatste wat je wilt in deze situatie is dat je er zelf aan onderdoor gaat. Mocht dat niet baten, schaam je niet om professionele hulp te zoeken, want hier goed mee omgaan is zwaar voor iedere ouder. Probeer alles onder controle te houden, eventueel met professionele hulp, want bedenk dat het ook voor je kind belangrijk is dat jij een veilige baken bent en blijft (hoe moeilijk dat soms ook is bij een afwijzende en negatieve houding van het kind als gevolg van psychische problemen).

  4. Verdrietige moeder

    Ook ik heb een dochter, van inmiddels 17 jaar, die al jaren problemen heeft met alles en iedereen.
    Veranderd bij halfjaarlijks van uiterlijk. Heeft sociale contacten die het ene moment alles zijn en het volgende moment trapt ze die personen volledig de grond in.

    Ik ben 11 jaar geleden gescheiden en toen zijn de problemen ook begonnen. Weekenden bij haar vader liepen niet lekker, na een grote ruzie is het contact verbroken, ook een stopzetting bij de kinderrechter als gevolg.
    Diverse zelfmoordpogingen, diverse malen crisisopvang en op het laatst een opname in een Belgische clinic.

    Afgelopen maand vond ze het welletjes, mijn regels, die consequent waren, wilde ze niet meer opvolgen, ze kon het allemaal zelf en ze vertrok. Sindsdien heeft ze alle contacten met ons verbroken en kunnen wij haar ook niet bereiken, niet dat ik dat wil, want ik begrijp bovenstaande ouders volledig. Je gaat eraan kapot. Alle energie ging naar haar, als ik haar maar kon redden, dan deed ik dat, met alle gevolgen van dien. Ik ben op, mijn jongste dochter kan en wil het allemaal niet meer aanzien. We hebben al die jaren op onze tenen gelopen en nu is het klaar.

    Ze is bij diverse mensen om “onderdak “gaan vragen, meerdere mensen hebben haar geweigerd, behalve haar vader, de man die ze jarenlang vervloekt heeft, heeft open armen. Wat voel ik me bedrogen, belazerd. Het wordt tijd dat we weer gaan leven, met z’n drieën. Ik weet niet of ik ooit nog contact met haar wil. Ik voel me diep en diep gekwetst.

    1. Het kan goed zijn dat je op bent. Maar jou kind is ook op.. en de enige persoon op wie ze “normaal” gezien zou kunnen rekenen, haar eigen moeder, heeft de kracht om haar op deze wereld te zetten maar niet om haar een weg te leiden uit deze kutzooi? Wat kan er nu beter zijn in het leven dan je kinderen gelukkig te zien? Ik was ook ooit zo maar mijn ouders hebben altijd voor mij blijven vechten en dat doe ik nu ook voor mijn 2 kindjes.. god wat ben ik blij met mijn moeder.

      1. Wat een hele veroordelende reactie is dit “survivor “ , wat jammer dat jij het nodig vind om jouw mening kracht bij te zetten door iemand een trap na te geven.

    2. Nog een verdrietige moeder

      Ik snap je helemaal. Maar dan ook voor de volle 100%.
      Mijn dochter van 20 (inmiddels met baby) is precies zo. Praatjes over iedereen, iedereen de grond in trappen, iedereen mag ¨dood vallen¨ en als ze het nodig is, dan kan je haar weer uit de stront trekken, dan mag je haar weer helpen en op komen dagen. Heel makkelijk te zeggen door sommige mensen, dat je een veilige haven moet blijven voor je kind met borderline en dat ze altijd bij je terecht moet kunnen. Bij mij weet ze dat, maar ze komt niet. Nee, geen sorry zeggen voor wat ze gedaan heeft, dat kent ze niet! Als ze een goede bui heeft dan zegt ze wat haar vader haar al jaren aangedaan heeft en dat dat niet normaal is ( wat ook zo is, de anderen kinderen hebben daardoor geen contact met hem), ze tot vechtens toe uit elkaar worden gehaald (op een openbare locatie door beveiligers), ze nooit meer wat met hem te maken wil hebben, ze elkaar kunnen vervloeken, maar er een paar uur later zo weer heen hobbelt. Terwijl ze bij ma om ¨niks¨ boos word, maar maanden weg blijft. Als ze je aan de kant trapt, je dood mag vallen. Ze je publiekelijk voor gek zet, de ergste dingen naar je appt terwijl je altijd goed voor haar bent geweest, haar altijd met open armen hebt ontvangen als ze weer aan kwam draven na het contact verbroken te hebben. Bij vrienden kon bemiddelen, bij school kon bemiddelen als er wat aan de hand was. Terwijl vader niks deed, maar toch elke keer haar pa weer op handen gedragen word? Het hele gezin hier op de tenen moest lopen en er van baalde dat ze er was of bang was dat ze weer zou ´´ontploffen¨ en dan maar niks durfden te zeggen. Dat ze precies hetzelfde is als haar pa ( heb ik overigens nooit tegen haar gezegd, maar zegt iedereen om hun heen), het kan niet anders dan dat haar pa ook borderliner is, alleen hij heeft de diagnose niet gehad. De ergste dingen ( en dan bedoel ik heel erg) hem vergeven worden binnen een uur omdat het daar gewoon stil gezwegen word, hun elkaar blijkbaar snappen. En wij hier geen woord hoeven te zeggen wat haar niet aanstaat omdat het contact dan weer voor een paar maand weg is.
      Ze heeft een maand in crisis gezeten ( wilde ze uiteindelijk zelf omdat het bij ons uit de hand liep en haar vader haar eerst niet hebben wilde) en is uiteindelijk naar begeleid wonen gegaan, dat is nu al weer wat jaren geleden. In totaal een jaar daar heeft gewoond, maar door pa weer naar huis gehaald, ondanks dat de begeleiding dat niet goed vond, maar pa toch ook nog haar wettelijk vertegenwoordiger was en ze er niks tegen in konden brengen. Dit alles is nu al weer jaren geleden. Maar contact is er, en dan een paar maand weer niet. Dan weer wel, en dan scheld ze je de huid weer helemaal vol. Zelfs in het openbaar met andere kinderen erbij. Borderliners kunnen verlatingsangst hebben, dat geloof ik! En ze de consequenties er niet van zien op het moment dat ze het doen. Maar de andere kant van het verhaal is, dat ze het zichzelf ook aandoen. Aantrekken en afstoten, aantrekken en afstoten. Als de rest van je gezin er aan ten onder gaat, en de borderliner zelf besluit om het contact te verbreken, dan snap ik deze verdrietige moeder heel goed. Soms is er rust als dat contact er niet is. Je kan borderline hebben of een andere psygische aandoening, maar dat wil in mijn ogen nog niet zeggen dat je dat altijd maar als vrijbrief kan gebruiken. Tuurlijk, ik houd van haar, ze is en blijft mijn dochter, ik mis haar ook, maar soms is het beter even geen contact te hebben, al moet ik zeggen dat ik het niet fijn vind en dat ik niet een oogje in het zeil kan houden hoe ze het nu doet met haar baby waar ik ontzettend veel van hou en ik ook heel erg mis. En ik realiseer me heel goed, dat dit aantrekken en afstoten niet voor even is, maar voor ons hele leven!

      1. Interessant om dit te lezen vanuit het perspectief van een ouder. Wat moet dit afschuwelijk voor je zijn.
        Ik ben zelf een ‘stille’ borderliner, je merkt ogenschijnlijk vrij weinig aan mij, hoogstens dat ik wat onzeker ben. Ik ben hoogopgeleid, heb een baan, vrienden. Maar van binnen voel ik me al jaaaren leeg en wil ik dood. Ik heb ook ptss en eens in de zoveel tijd zware depressies. In die slechte tijden lijk ik meer op je dochter: mensen aantrekken en afstoten, contacten (tijdelijk) verbreken, het gevaar opzoeken (over het spoor lopen, overdosis nemen, heel veel snijden). Dat zijn de momenten dat vrienden er extra voor me zijn, ik 3x in de week naar mijn psycholoog ga..en die liefde is ZO vréselijk moeilijk om binnen te laten komen, laat staan te accepteren. Dat je dochter elke keer vlucht (bv naar vader) komt omdat ze doodsbang is om het gevecht aan te gaan met haar stoornis.
        Veel mensen zeggen: ‘de patiënt wil zelf ook niets, verwacht dat anderen het voor hem opknappen’. Dat is niet zo. De borderliner wil HEEL erg graag geholpen worden, zich geliefd en geaccepteerd worden, maar kán dit niet aan. Dat gaat gewoon niet, dat is gewoon écht onmogelijk. Dát is borderline.
        Ik ga soms mensen slaan als ze een hand op mijn hand leggen (de psycholoog bv), terwijl ik vijf uur later thuis als een klein kind jankend op de bank zit en aan mezelf toegeef dat ik wou dat de psycholoog dat nog een keer deed, dat ik eigenlijk heel erg graag wil dat er iemand voor me is en samen met mij voor mij zorgt.
        Ik heb al 12 jaar therapie, veel opnames gehad, en nu pas lukt het me een heel klein beetje om op een adequate manier hulp te vragen. TIEN JAAR. En nog steeds gaat het supervaak mis, dan vraag ik op een heel inadequate manier hulp. Door naar het spoor te gaan, te snijden, ruzie te maken.
        Want dat is eigenlijk wat je dochter doet: hulp vragen. En dat kan ze niet op een normale manier.

        Ik hoop dat je dit leest en er wat aan hebt. Al is het alleen dat je met een wat mildere blik naar je dochter kijkt.
        Heb je enig idee hoe alleen je dochter zich voelt?

        1. Beste Sterre, wat heftig om te lezen. Ook ik ben moeder van een 17-jarige en herken heel veel van de persoonlijkheidsproblematiek die hier omschreven staat. Je omschrijft heel mooi dat je hulp nodig hebt… het afslaat en achteraf huilt over het feit dat je je zo gedragen hebt en niets liever wilt dan die hulp. Hoe moet je als moeder daarmee omgaan? Als iemand nee schreeuwt en vervolgens het toch graag wil ….
          Ik respecteer de grens van mijn dochter . Nee is nee … hoe kan ik dan aanvoelen dat ze toch graag geholpen wil worden. Ik weet dat het niet goed met haar gaat maar weet ook dat ze zelf zelfstandigheid moet kweken om sterker te worden. Kan jij een goede band met je familie onderhouden ? Groetjes

          1. wow wat herkenbaar wat jij schrijft!!
            Bestaat er een groep voor ouders dat jij weet?
            Sterkte!

        2. Beste Sterre,

          WOW! Wat een verhelderend verhaal. Het is al een tijd geleden geschreven (mei 2019) maar ik wil even reageren. Wat vreselijk voor jou om deze lijdensweg mee te maken, maar het geeft zoveel duidelijkheid. Zo fijn dat je de moed hebt gehad het hier op te schrijven en erkenning te geven aan ouders die dit meemaken. Ik denk dat veel ouders zich gesteund voelen. Dank hiervoor.
          Wij hebben een zoon van (net) 16 jaar. Wij lopen al 3 jaar vast. Wat jij beschrijft over “het niet kunnen” herken ik duidelijk maar het drijft ons tot waanzin. Hij is inmiddels al 3 jaar niet of nauwelijks naar school geweest; heeft geen dagbesteding en weigert hulp. Soms momenten dat hij lijkt aan te sluiten maar het blijft zo moeilijk. Ik ben al 3 jaar aan het vechten. Zelf sinds 1,5 jaar ongeneeslijk ziek en dat heeft zoveel teweeg gebracht bij mijn zoon. Het feit dat hij weet dat hij mij gaat verliezen (nu gaat het goed / stabiel) maar het voorgaande jaar zag het er niet goed uit. In december ook weer erg ziek geweest; de feestdagen; vader ziek een paar dagen (is nooit ziek) en zijn eigen verjaardag…. dat heeft hem weer in een groter isolement gebracht. Hulp wordt iedere keer doorgeschoven. Nu hebben wij hem ten einde raad bij zijn opa van 80 jaar gebracht omdat wij verder geen oplossing hebben. Ik heb tegen hulpverlening gezegd dat ik hem op straat zou zetten die middag maar er wordt echt niets mee gedaan.

          Het ergste is dat enige tijd geleden de Raad van Kinderbescherming is ingeschakeld door de hulpverlening onder het mom “we gaan kijken wat de beste hulpverlening is voor jullie zoon” terwijl wij al 3 jaar lang vragen om hulp! De raad wijst echter standaard naar de ouders die het wel niet goed gedaan zullen hebben. Het is lastig omdat onze zoon niet meewerkt. Nergens mee naar toe wil; zich letterlijk opsluit in zijn kamer; tegenwoordig nooit meer buiten komt en de hulpverleners die hier thuis komen stoot hij af. Ik weet het niet meer. Ben bang dat hij door de Raad uit huis wordt gehaald en zich verder voelt afgewezen met alle consequenties van dien. Hij geeft al 3 jaar aan dat hij aan zelfdoding denkt…

          Na de afgelopen dagen veel gelezen te hebben over borderline viel er al zoveel op zijn plaats. Het is zo overduidelijk. Als je dan kijkt naar de hulpverlening moet hiervoor je kind geholpen willen worden. Dat wil hij wel, maar hij kan het niet. Hij zal ergens intern moeten zijn i.p.v. 2x per week op gesprek ergens, maar als ik kijk naar de wachtlijsten schieten de tranen mij in de ogen. Ik hoop dat er snel een oplossing komt voor mijn kind, maar ook voor al die andere kinderen (en ouders die het vreselijk zwaar hebben)

          Groeten,
          Anja

          1. Hallo Anja,
            Ik reageer op jouw stuk omdat ik ook zon dochter heb. Ze sluit zich op in de kamer en hulpverlening gaat ze niet echt aan. Wij komen zo ook geen stap verder. Ik heb haar nu naar haar vader gebracht maar die wil na een maand ook stoppen. Hoe is het nu met jullie zoon? Heb je adviezen? Mijn email is safirajansen@hotmail.com

  5. Ik herken het verhaal van de verdrietige moeder.
    Dochter van 18 nu voor de 2e keer in de crisisopvang. Al jaren heeft ze psychologische begeleiding en is maanden in (dag)therapie geweest. Het leek even goed te gaan. Setraline leek wel wat te helpen, totdat dochter besloot dat ze het niet meer nodig had en de psychiaters het ook goed vonden. Het lijkt wel of alle therapeuten het met haar eens zijn. Ze is zo zielig en kan er niks aan doen. Ik geloof alleen niet dat ze haar ook leren, dat de dingen die ze doet ook gevolgen kunnen hebben. Vloeken, schelden, weglopen, agressief gedrag.
    Manipulatief gedrag, stiekem, alcoholmisbruik, stelen uit onze kamers/portomonnees, automatilatie… het is ons niet vreemd meer.
    De rest van het gezin moet het allemaal maar normaal vinden en accepteren.
    We lopen op onze tenen, durven niets te zeggen uit angst dat dochter weer “ontploft”, wat dus onlangs weer gebeurt is.
    Het enige wat ik haar nog meegegeven heb is dat ik ondanks alles toch van haar hou.
    Ze wil zelf graag naar begeleid wonen. Ik hoop dat er ergens plek is voor haar.

  6. Nog een verdrietige moeder

    Wat een herkenbaarheid in jullie verhalen. Vandaag pas te horen gekregen dat onze dochter van 21 borderline heeft. Iets wat ik zelf al jaren dacht. Wat is het moeilijk dat afstoten en aantrekken . Op dit moment ligt ze in het ziekenhuis, haar eerste opname. Ik ben al jaren aan t vechten voor haar en mijn zieke man die nu terminaal is. wat voel ik me in de steek gelaten door de hulpverlening en mijn dochter. Ik hou nog steeds van haar maar sta zelf op in storten.

  7. Mijn dochter is 27. Sinds anderhalf jaar weten we eindelijk dat zij borderline heeft. 3 opnames, 3 suicidepogingen, automutilatie. Ze volgt nu groepstherapie wat voor haar zo zwaar is. Ik zie mijn hoopje mens en dan is dat toch geen leven? En ik weet niet hoe ik haar moet helpen. En er is geen zelfhulpgroep voor ouders. Bij wie kan ik mijn vragen over haar kwijt. We zouden betrokken worden en kunnen inmiddeld pas in mei een gesprek hebben. Ik.ben gestopt met werken als schoolleider omdat ik onderuit dreigde te gaan. Hoe vsngen andere ouders dit op?

    1. Niet. Je kan haar niet helpen. Alleen door haar nooit te laten vallen. Probeer haar die zekerheid te geven; dat je altijd boos op haar kan zijn, of verdrietig kan worden van haar acties, maar dat je haar nooit zult laten vallen en dat ze een waardevol mens is.
      Supergoed dat je dochter in groepstherapie is. Schematherapie is echt de meest nare therapie voor borderliners, helemaal in een groep!

      Er zijn wel lotgenotengroepen, kijk ook eens op instagram :). En als ik iets kan betekenen..? Ik heb ook borderline, maar zoals mijn psycholoog zegt: ook heel veel gezonde volwassene in me. Ik ben 28 overigens.

  8. Het is ook haast niet op te vangen! Als ouders niet, maar ook voor broers en zussen niet. En wat denk je van de andere familie leden?
    Je doet wat je denkt op dat moment goed te doen en toch blijkt achteraf dat je net weer n woordje verkeerd zegt of verkeerd kijkt waardoor ze getriggert word. Ook ik heb n dochter (nu 23) waarmee we op haar 7e al op zoek waren wat er met haar was.
    Alles wat hierboven staat is erg bekend voor mij, al zal het nooit precies dezelfde situatie zijn. Waar ik behoefte aan heb is het met iemand bespreken die dit ook mee maakt en in Amsterdam woont. Iemand waar ik n vriendin in zie die ook soortgelijk iets mee maakt. Als je het kan delen met n ander die snapt waar je inzitten, maakt het voor jezelf niet zo zwaar meer.
    Graag reactie van iemand die dit ook zou willen.
    Liefs Nietje

    1. Hi Nietje,
      Ook Ik heb een dochter met (waarschijnlijk) borderline. Zij is bijna 20 en Ik heb al heel wat met haar mee gemaakt vanaf haar 13de. Automutulatie, suicide pogingen, drugsgebruik en foute vriendjes. Ik zou ook graag contact hebben met iemand die in een soortgelijke situatie zit. Ik werk in Amsterdam en woon in de buurt van Amsterdam.

      Groet, Neeltje

  9. Wat een herkenbare verhalen allemaal.

    onze zoon van nu 17 worstelt al een aantal jaar met problemen.
    Dit varieert van liegen, woede-uitbarstingen, geweld, geen gezag accepteren, weigeren naar school te gaan, weglopen, zich zelf pijn doen, stemmen horen etc.
    Hij verblijft al 2 jaar in een behandelgroep. Heb aangegeven dat ik het vermoeden heb dat hij borderline heeft maar gezegd wordt dat deze diagnose bij kinderen nog niet gesteld kan worden. Echter de beschrijvingen die gegeven worden van de symptomen van borderline komen voor zeker 98% overeen. Hoe nu verder?
    Waar kunnen we als ouders terecht zodat onze zoon de juiste zorg krijgt

  10. Zie in bovevenstaande reacties veel herkenning van afstoten en liefhebben, allereerst een ieder die met borderline te maken heeft veel sterkte en geluk dat is er soms toch ook, maar ook wijsheid om met borderline om te gaan..

    Bij deze zou ik graag wat advies hebben over volgende>
    Hallo, ben vader van dochter 27 met heftige borderline problematiek. zij woont semi zelfstandig .
    Problemen begonnen met anorexia.
    Relatie met beide ouders lijkt eerder slechter dan beter te worden door de afzegging op laatste moment van afspraken etc.
    Contact met ouders was vanaf 13 e jaar tot haar 25 e redelijk voor zover mogelijk door de diverse opnames, verhuizingen etc.

    Afhgelopen maand behandelplan bij een bezoek ingelezen staat letterlijk in”wil zo ver mogelijk van ouders wonen”. Oh schrik je wel even …
    Als je hier over hebt met haar zegt mijn dat dit suggestieve opmerkingen zijn van de behandelaars, en zij wil dit eruit laten halen want dit zou toch in de weg staan bij een beter contact. Ook noemt dochter nogal eens dissosiatieve eigenschap van haarzelf alsof zij dit niet haar echte zelf is die achter bepaalde opmerkingen staat.
    Ik zowel als mijn vrouw houden van onze kinderen waarvan een dus borderline heeft.

    IWillen graag voor dochter/ouders zaken beter laten verlopen, behandelaars zijn uit privacy overweging niet benaderbaar, Mogelijk dat een ouder hier wat advies in kan geven hoe wel/niet te handelen.

  11. Reactie voor Nietje -ik wil graag contact met je.Ben in het zelfde toestand met mijn dochter en zeer graag wil met je delen en elkaar steunen.Ik woon niet in Amsterdam,maar wel in de buurt.

  12. Wat een verdrietige verhalen.
    Helaas ben ik inmiddels ook een ervaringsdeskundige op dit gebied.
    Een van de dingen waar ik het meest tegenaan liep was het feit dat ik als ouder, nergens mijn verhaal kwijt kon. Niemand die mij echt begreep.
    Maar iemand die dit, de angst om je kind door zelfmoord kwijt te raken, niet zelf mee heeft gemaakt, kán anderen die wel in deze realiteit leven, dag in, dag uit, gewoonweg niet snappen, daar heb je lotgenoten voor nodig.
    Mensen die in het zelfde schuitje zitten zodat je elkaar kunt steunen en kunt ervaren dat je niet altijd superouders hoeft zijn, dat je zelf ook nog een leven mag hebben. (Naast alle zorg voor je kind)

    Ik hielp hiervoor als therapeute/coach mensen hun leven weer op de rails te krijgen, en ik ben nu bezig om hulp/praatgroepen voor OUDERS van kinderen met deze problematiek, op te zetten. Ook wil ik lezingen aan hulpverleners gaan geven want ook zij verliezen nog te vaak uit het oog dat hun patiënten ónze kinderen zijn. En dat we onze kinderen niet kwijt willen raken.
    Mocht je hier vragen of ideeen over hebben, mag je mij altijd een mail sturen.
    Je kunt je ook alvast aanmelden, bij voldoende belangstelling, zou ik eventueel al op korte termijn met een groep kunnen starten.
    Vriendelijke groet, Angelique.
    angeliqueleurs@gmail.com

  13. Er zijn ook boeken over borderline en hoe er mee om te gaan als familielid of partner. Bij Stichting Borderlight Borderline kun je terecht om vragen te stellen en kunnen verwijzen naar bepaalde therapieen die geschikt zijn. Ik ken ook iemand die met dwangopname is opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis met Borderline en heeft zich op bovenarmen gebrand met sigarettenpeuken en werd in de gaten gehouden en zat met een R.M. in een isoleercel. Af en toe ging ze naar hui met begeleiding door een verpleegkundige. Boundaries en grenzen. Drop a line before the line gets crossed.. Ik weet niet hoe ze die diagnose stellen maar het is ingewikkeld om zo maar te kunnen zeggen dat iemand borderline heeft. Sommigen hebben ook wel eens een misdiagnose gekregen en hebben het eerst gezien als bipolair maar naderhand bleek het toch Borderline te zijn. Een keer in het jaar houdt de stichting Borderline een meeting voor mensen met Borderline en hun naasten. Ze krijgen dan alle informatie die nodig is en de ontwikkelingen die spelen rondom Borderline. Het kan ingewikkeld zijn om te begrijpen maar ze begrijpen en weten dit zelf soms ook niet vandaar de bewustwording. War maakt het zo moeilijk om mensen met borderline te begrijpen. Door de tands des tijds kan het gaan afnemen

  14. Ervaringsdeskundigen kunnen veel aan elkaar hebben. Ze zijn je voor gegaan en er mee bekend. Geven tips en adviezen hoe zij er het beste mee kunnen leven. Ja, je hebt zelf ook een leven.

  15. Mascha Linehan therapie is voor mensen met borderline die met chronische suicidaliteit te maken hebben. De therapie is vernoemd naar Mascha Linehan die zelf vroeger op Borderline had maar die .beter is geworden en wou een therapie ontwikkelen waar mee mensen met Borderline beter van konden worden. Schematherapie is in 2003 ontwikkeld en er zijn hier ook boeken van verschenen. Er is geen een twee drie kosmo stijl hoe er mee om te gaan. Ieder is weer anders. Ik denk dat mensen die er mee te maken hebben gehad elkaar wel van steun kunnen zijn en elkaar een luisterend oor kunnen bieden waar zij tegen aan lopen. Je hebt het gevoel dan niet dat je er alleen voor staat.

  16. Heftig om te lezen over jongeren met borderline. Ik heb begrepen dat dit inderdaad heel hevig kan zijn en dat je absoluut de juiste psychiatrische begeleiding nodig hebt. Veel geluk en sterkte aan families die hier mee te maken hebben.

  17. Wat confronterend om de kant van de ouders te horen. Zelf nu 44, en al sinds 20e diagnose borderline. Heel veel van wat jullie schrijven herken ik, alleen dan van de andere kant. Het machteloze gevoel, de wanhoop en het intense verdriet is ook exact wat ik als borderliner voel. Eigenlijk elke dag. Tuurlijk zijn ook er ook betere momenten. Dat je niet zo bezig bent met wat je allemaal slecht doet, hoeveel pijn je je omgeving doet, wanneer het nou eindelijk ophoudt. Dat je niet beheerst wordt door nare gedachten, dat je jezelf iets minder haat dan normaal. Dat de orkaan in je hoofd iets stiller is, maar nooit weg.

    Ik heb al vanaf mijn 20 therapie (sorry als dit niet zo hoopgevend klinkt); MBT, Linehan, DGT… Allemaal heel goed bedoeld maar voor mij niet heel zinvol.
    Vroeger leken de buien heftiger maar waarschijnlijk kan ik ze nu wat beter beheersen.

    Niemand wil zijn naasten kwetsen, maar uit wanhoop over de chaos in je hoofd die je dingen die juist mensen kwetsen. Ook jezelf. Relaties gaan kapot, vriendschappen verloren. En dat voedt het idee dat je niets waard bent. Dat je alles fout doet, dat iedereen beter is een dat je er beter niet meer kan zijn. Jezelf pijn doen helpt om veel sneller dan anders weer op een soort basisniveau van realiteit te komen, de achtbaan van emoties sneller te stoppen.

    Ik zou niet uit kunnen leggen wat er in mijn hoofd omgaat, want zeker op een hoog-emotie moment snap ik het zelf ook niet.

    Het vertrouwen dat mensen je niet verlaten is heel belangrijk, ookal zal de gemiddelde borderliner er alles aan doen om je weg te duwen, of in ieder geval de grens te bepalen waarop mensen weg gaan. In mijn rustige fase besef ik hoe stom het is om bang te zijn verlaten te worden, mensen te wegjagen en dan verdriet hebben omdat ze idd weg zijn. Waardoor je weer denkt dat je niets waard bent..
    Maar in de hysterische fase snap ik dat niet. Hopelijk gaat dat ooit nog gebeuren.

    Geen enkel mens is hetzelfde, geen enkele borderliner ook. Ik hoop voor jullie allemaal dat het beter wordt en rustiger. Ik snap ook de keuze om het contact te verbreken, puur uit zelf bescherming.

    Over de hulpverlening zou ik een boek kunnen schrijven, maar kort samenvattend is het gewoon ruk.

    Ik wens iedereen kracht en geduld toe.

  18. Beste Anne,

    Dank je wel voor het delen van je verhaal. Je schrijft “niemand wil zijn naaste kwetsen”. Toch heb is soms het gevoel dat dit wel de bedoeling is van mijn kind. Op belangstellende vragen weigeren een antwoord te geven bijvoorbeeld. Of zeggen dat ik geen moeder ben, dat er vervanging is voor mij. Zeggen uit huis te willen en nooit meer terug te komen… dat soort dingen.

  19. Ik vind het fijn om hier te kunnen lezen dat er meer ouders zo struggelen als ik. Ik word eigenlijk pas sinds heel erg kort met borderline van mijn dochter van 16 geconfronteerd, als dit het al is.

    Als kind was ze altijd al anders dan anderen. Mijn ex-man was gameverslaafd en na een zeer moeizaam huwelijk van 10 jaar las ik over autisme en vele puzzelstukjes vielen op hun plaats. Maar ook mijn dochter verkoos digitaal boven vrienden, koos diversiteit aan bekenden boven ”echte vrienden, voelde zich daarentegen anders, er nooit bijhoren, buitengesloten etc. Ik als moeder heb haar altijd gesteund. Als moeder maakte ik al contact met ouders op het schoolplein om kinderen aan het spelen te krijgen en zo kwam het altijd weer goed (uiteindelijk) maar haar eenzaamheid diep van binnen, het niet bij de groep horen….. het is altijd bij haar gebleven.

    Op de middelbare school kon ik haar niet meer helpen en ging zij een moeilijke tijd tegemoet. Wij waren van Duitsland naar Nederland verhuisd dus zij kwam in een klas met bestaande groepen, meisjes die elkaar al lang kenden etc. Altijd voelde ze zich aan de zijlijn staan, nooit hoorde ze erbij. Wij hebben haar met diverse therapien proberen te helpen. We hebben geprobeerd te achterhalen wat ze heeft, maar nooit kwam er echt een antwoord uit. Asperger, ADD, ADHD, HSP/HSS, zeg t maar………. van alles wat en toch niet iets 100%. 2 jaar geleden kreeg ze een vriendje, een ADHDér en zeer onbetrouwbaar. Amy had een zeer hektische periode met wat voor haar toch haar grote liefde was. Het ging aan/uit/aan/uit en zowel mijn dochter als hij waren vrij manipulatief (zo bleek toen) waardoor dit helemaal fout liep. Toen dit uitging heeft zij een zelfmoordpoging gedaan. Dit is allemaal heel heftig geweest. Zij is verder gegaan in haar leven, ontmoette een fijne jongen bij haar in de klas waar ze al 1 a 1,5 jaar mee is. Toch hebben Corona, de eenzaamheid, het ”saaie” van haar relatie etc. haar geen goed gedaan. Ze kreeg derealisatie, kan heel depressief zijn en de andere dag heel opgelaten (ze noemt dit zelf ”het god-complex….. dan moet iedereen bijna wel van me houden en vind ik mezelf fantastisch). Ik kan niet me haar praten, want altijd duwt ze me weg. Ze vertelt me sinds een paar weken dat ze vermoedt dat ze borderline heeft. Wel, als ik erover lees dan herken ik wel heel veel. Als er 1 moeder is dan haar altijd gesteund heeft, voor/achter/zijkanten van haar heeft gestaan om er voor haar te zijn ben ik het. Ik dacht altijd dat wij vriendinnen waren, dat we over alles kletsten, dat ik wist wie ze was en toch wel enigszins waar ze mee zat. Het viel me al wel op dat deze zomer ze de hele tijd geen zin haar haar vriend te zien, ze volgens mij heimelijk verliefd was op een ander, als ik er naar vroeg dan zei ze dat ze de hele zomer al twijfelde etc. Ik vroeg er maar niet teveel naar. Echter als hij hier was, was ze toch weer heel zorgzaam en lief. Soms moet je een puber echter niet altijd proberen te begrijpen.

    Deze week barsste de bom. Ik zat op werk, zag dat ik 8 appjes had omdat er geen eten in huis zou zijn wat zij lustte. Ik belde haar en ze negeerde me volledig. Ben van werk naar huis gereden, ze lag in bed en ik vroeg haar waarom ze me negeerde. Ze had me niets te vertellen en er was ook geen eten in huis. Op mijn vraag waarom ze niet even op scooter naar supermarkt was gereden, reageerde ze dat ze daar geen energie voor had gehad en toen werd ik heel boos. Want ze was al een week lang op pad, feestjes, naar Walibi etc. en kan door vakantie echt wel even zelf wat halen (er was overigens zat eetbaars in huis). Ik heb de deur boos achter me dichtgeslagen en ben boos weggegaan. Toen mijn man later thuis was was haar vriend er en die zei om half 5 gedag. Zij is toen stiekem met hem meegegaan. Wel, de appjes die ik s avonds las…… daar viel ik bijna van flauw. Ik was ZOOOOOO boos. Ze is 3 dagen weggeweest en ik heb haar verzocht gister te komen praten. Nou, wat ik daar allemaal hoorde……….. mijn hart huilde. Ze voelde zich hier thuis niet veilig, dat was al weken zo. Als ik boos werd, dan durfde ze niets terug te zeggen, ze liep altijd op haar tenen, wilde een slot op haar kamer. Zo ging het niet meer, ze wilde niet meer dood door mijn gedrag, aanhoren dat ze een slechte dochter was, het toch nooit goed deed, ons toch maar tot last was etc. etc.

    Wat een verdriet voelde ik. Was dit mijn dochter die ik altijd alle geluk van de wereld gunde, die soms mijn grenzen overging, maar ik die haar altijd begreep. Ook vaak met haar meevoelde omdat het leven haar niet meezat. Was dit wat ik nu hoorde, juist? Zover van de werkelijkheid… Mijn man vroeg haar eens op te noemen wanneer ik voor het laatst boos op haar was geweest…… ze kon het zich niet eens herinneren.

    Ik voel me gekwets, voel me boos, voel me verdietig, mijn ego zegt ”ga dan maar lekker op groep wonen als je dat liever doet”, mijn verstand/gevoel zegt ”tuurlijk laat je haar niet vallen, ze heeft het zelf al heel moeilijk;;……………. een achtbaan van emoties……….. niet alleen van degene die borderline heeft………….

    1. Wat een herkenning in de verhalen. Drie weken geleden ontplofte mijn dochter ook. Paar dagen wilde ze niks met me te maken hebben. Daarna begin ze wel wat te praten, maar hoe zij het ervaren had was heel anders dan de werkelijkheid. Ik ben uitgemaakt voor alles wat maar lelijk is. Heb mijn verhaal ergens gedaan en daar viel het woord borderline. Ben maar eens gaan zoeken. Ooit wel van gehoord, maar niet echt duidelijk beeld van. Maar wat ik las…… Wat herkenbaar! Eigenlijk al jaren. Woede aanvallen, geen vriendjes langer dan een half jaar( gaat er vol enthousiasme is en eindigt met ruzie en wantrouwen. En nooit is het haar schuld. Geen baan kunnen vasthouden, duwt en trekt aan mensen. Leeft in haar werkelijkheid.
      Ze is een lief en zorgzaam meisje. Heeft ook super veel goede kanten en lieve kanten. Benoem ik ook vaak. Maar als ze in zo’n ‘bui’ zit is ze opeens een heel ander kind. En dat doet me pijn. Ze zegt en doet dan ook veel kwetsende dingen. Achteraf is ze dat plaatje deels.kwijt zegt ze dan

  20. lieve mensen mijn dochter is 39 en borderline ze geeft wisselend aan kontakt te willen hebben en dan kraakt ze me helemaal af en wil maanden geen kontakt meer. heb haar wel altijd voor gehouden dat ze altijd langs kan komen wanneer ze wilt en wij er altijd voor haar zullen zijn

    ze heeft ook al heel veel wisselende relaties gehad en heeft een kind van 9 wat in een pleeggezin zit niet altijd gemakkellijk voor ons.ik weet dat mensen met borderline gebaat kunnen zijn met famillieopstellingen. helaas wil ze dit niet. vaak is borderline een gevolg van relatie ongenoegen in de jeugd en vroege periodes in hun beginperiode van hun leven
    veroordeel iemand niet met borderline maat laat iemand zijn zoals hij is en laat merken dat je er altijd bent voor hem of haar maar vergeet jezelf niet

  21. heel herkenbaar allemaal, mijn dochter van bijna 15 en al veel te vroeg in de pubertijd (met 10 jaar al ongesteld:( ). na bijna 5 jaar nu een mix diagnose van bps en ass, echter lijken ze heel erg op elkaar, maar verschillen heel erg in uiting,
    wij zijn van mening dat Bps echt bovenliggend is in alles wat ze doet.

    na 5 jaar amper school volgen en volledig op alleen mijn schouders te hebben gehangen, heeft ze zelf besloten naar een woongroep te willen.
    hier zit ze vanaf 12 mei afgelopen jaar, maar helaas op een plek waar ze alle vrijheid heeft, amper regels of word er al snel gezegd, ja er stond een flexwerker die zijn nooit helemaal op de hoogte. tot woede bij mij want er is niets dat ik liever wil dan een beetje leven voor haar.

    heeft heel wat gedaan voor ze uit huis ging, geld weghalen, in zichzelf praten, zelfmoordgedachten, meermaals weggelopen en zonder na te denken bij vreemde in een auto te stappen met alle gevolgen van dien.
    maar afgelopen weekend ging het op de groep mis, er was een 2de telefoon gevonden en omdat hier niks over bekend was bij ons is deze in beslag genomen, interne crisisdienst is ingelicht en zelfs een wijkagent, omdat mijn dochter zich heeft ingegeven met oudere mannen, zonder nadenken via verschillende chats haar telefoonnummer en zelfs adres gegeven afgegeven.
    ook is er ruim anderhalf jaar geleden een advies geweest vanuit het ggz voor emotieregulatie therapie en een sociale vaardigheidstraining. helaas is tot op heden nog niks in werking gezet. zelfs in de woongroep is weinig te doen kwa therapie en het huiselijke wat ze oh zo nodig heeft is ver te zoeken. ze mogen vooral doen wat ze willen en hoeven dit alleen maar even te laten weten.
    ik heb nu aangegeven dat zonder deze hulp ze echt niet naar huis kan, met pijn in mijn hart maar eenmaal thuis werken we met een dagrooster waarbij ik in mijn eentje een 24/7 rooster moet werken om haar de warmte en liefde te kunnen geven, maar zeker ook de duidelijkheid die ze nodig heeft.
    dit zal alleen gepaart gaan met weer stoppen met werken en mijn zoon bij zijn vader onderbrengen, want elk kort gesprekje wat ik met hun heb is voor haar al voer om te denken dat ik naar hun ga en haar verlaat.

    we hebben nu ook aangegeven haar heel graag in een warme en veilige omgeving alle steun te bieden zoals we nu ook al doen alleen niet meer ik alleen, of te wel een beschermde woongroep met de mogelijkheid tot begeleid wonen en hulp bij het vinden van een passende school, waar zo weinig mogelijk prestatiedruk word gelegd op de schouders van mijn dochter zodat ze alle ruimte heeft om therapie te volgen en te leren welk gedrag nou beter en passender werkt.
    helaas loop je tegen een enorme berg wettelijke regeltjes aan waardoor ze eigenlijk aan alle kanten tussen wal en schip lijkt te vallen.

    voel me zo ongehoord bij elke hulpvraag die ik heb, of het nu gaat om hoe ze een weekendje lekker thuis kan zijn, tot hoe kunnen we haar veilig houden op de groep.
    vragen van heel klein tot eigenlijk hoe voorkomen we zelfdoding.

    krijg alleen maar een hele hoop complimenten over hoe goed ik alles aanpak, maar meer als roeien met de riemen die ik heb doe ik niet, en vechten als een leeuw voor een klein beetje veiligheid en leefbaarheid voor mijn dochter.

    in deze 5 jaar helaas geen gevoel meer gehad van ik ben moeder maar meer hulpverlener omdat deze het af lieten weten en toen ook school nog zij ze kan niet komen want we kunnen haar veiligheid niet garanderen, heb ik alles opgegeven om er voor haar te kunnen zijn, mijn eigen bedrijf, elke vriendschap (waar vooral zij tussenin stond en de boel wist te manipuleren en deze vervolgens zeiden sorry maar zo gaan we geen vriendschap redden),
    mijn eigen relatie met haar stiefvader die na 14 jaar helaas door gebrek aan begrip voor de situatie kwijtgeraakt en amper tijd voor mijn zoon van 9 jaar die ook staat te springen om aandacht en ik vooral naar hem een enorme schuld voel.

    weet soms gewoon niet meer waar ik heen moet om zelf even lucht te happen, ook al zit ze nu op een woongroep de zorgen gaan nooit weg, maar het voelt zo enorm eenzaam als moeder, zeker door het enorme onbegrip wat er bestaat rondom bordeline.
    zijn er meer mensen die zo alles opgegeven hebben om te zorgen voor hun kind met BPS?

    1. zeker zijn die er,ik ben een vrouw van 58 en heb 2 kids uit een man die zelfmoord pleegde en achteraf was hij naar mijn inzicht een stille borderliner destijds werd er gepraat over manisch depresief bij hem ,wat ik totaal niet bij hem zag het was n.l.een roze huwelijk,maar achter mijn rug heeft hij wel een bizar leven gehad,moest ik later achter komen ,zijn familie heeft veel verzwegen, het zit niet goed in de mannelijke lijn van die familie, met al mijn verdriet en onbegrip wat ik toen had ben ik doorgegaan om mijn kinderen een zo goed mogelijk leven te geven ,ik heb mij toen erg ingelezen in de psychologie in vele facetten heb geprobeert om zoon zoveel mogelijk inzicht en eerlijkheid te bieden maar het is mij niet gelukt hij dreef weg op de verkeerde mensen en stoten mij af en weer aan als het dus fout liep waar ik hem altijd voor waarschuwde niks hielp ,afspraken met hulpverlening kwam hij niet na ,ik had een relatie maar die liet mij vallen ,maar dat was achteraf ok ,ben nu n.l.wel heel gelukkig getrouwd met iemand die wel begrip heeft en denk er om die heb ik nodig ,zoon zit vast 10 jaar met ’t.b.s na een enorme hoop ellende, ik ga hier niet alles vertellen maar het is boek waardig,wat ik jullie wil meegeven is eigenlijk heel simpel,voor de mensen met borderline neem de hulp van een goede therapeut en geen prutser er is bij ons veel afgeprutst!! en voor de naasten neem ook hulp leer ook hoe je er mee moet omgaan en blijf geloven in jezelf!! en blijf sterk!!!want moeilijk is het voor beide partijen met mijn zoon is het totaal verkeerd gelopen hoop voor jullie dat het beter zal gaan ,ik ben nog steeds sterk maar kan de confrontatie met zoon niet meer aan ,hij heeft nu veel spijt maar het is nu wat het is en laat het hierbij nu moet hij de hulp nemen geen weg terug meer ,maar mijn hart huilt. ik ben hem kwijt!!dus mensen neem die hulp!! beide!!

    1. Geen naam,aan merel

      ik denk door jou grenzen aan te geven ,welkom als ze normaal kan doen en zo niet adviseer haar hulp te nemen en anders x met een punt,klinkt hard maar ze kunnen je totaal slopen!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *